KÖHLE, MATTHIAS

Beyoğlu'nda bir İngiliz ilk okulunu tamamladıktan sonra artık bir aile geleneği olan 6. sınıftan itibaren, Alman vatandaşı olarak, yabancı kontenjanından Alman Lisesi'nde okumaya başladım.

Orta-iyi arası tarif edilebilir.

Matematik ve yabancı dilleri (Franzısca, İngilizce) ve sporu severdim. Kimya ve tarih, çok fazla sevmediğim dersler arasındaydı.

İngilizce öğretmeni Herr Sander, Fransızca öğretmeni Frau Fuhr, Almanca öğretmeni Herr Obermann, Matematik ve spor hocası Herr Rose.

Ev ödevlerinden artan zamanlarda spor ile ve piyano derslerimle uğraşırdım başlıca.

7 yılda çok fazla sıra arkadaşım vardı, hep değişirdi.

Mutlu bir aile hayatı kurmanın dışında, babamın iyi giden bir aile şirketi vardı, oraya katılmak ve işleri devam ettirmekti - ki öyle de oldu.

Tek bir Alman Lisesi vardı, yani Botschaft kısmı yoktu ve derslerin çoğu Türk (Alman) öğrencilerle birlikte görülürdü. Bu okulun başlıca hedefi olan Türk-Alman kaynaşması yönünden çok önemliydi. Bu durum bugün, maalesef çok farklı. O dönem hazırlık sınıfının 5. sınıftan evvel olması Almanca dilinin öğrenilmesi için bugüne göre çok daha iyi bir imkan sağlıyordu.

Okul benim için her gün heyecanlıydı, her gün arkadaşlarımı görmek beni memnun ediyordu. Okul dönemimizden sonra o zaman edindiğimiz arkadaşlıkların çok köklü ve daha sonra edindiklerimizden çok farklı olduğunu anladım. 6. sınıftan itibaren, Alman kısmında beraber okuduğum arkadaşlarımın sonuncusunun da 10. sınıftan itibaren okuldan ayrılmış olması ve sınıfa yeni katılan yeni 3 arkadaşla ve toplamda sadece 4 öğrenci olarak Abitur sınavlarına girmemiz, bana biraz hüzünlü bir hatıra olarak kalacak.

Bazı derslere, özellikle tarih dersine farklı bir ilgiyle eğilirdim diye düşünüyorum. Bazı hocalarımıza da, özellikle iyi niyetleri olanlara, bazen çektirdiğimiz işkenceleri çektirmezdim.

Avusturya'da ve Almanya'da işletme okudum.

Alman Lisesi'nde pragmatik ve mantıklı düşünmeyi öğrendik, çok fazla ezbere dayalı bir ders sistemi yoktu, dolayısıyla bugün hala hayatımdaki sorunlara bakışım ve akıbetinde ürettiğim çözümlerde bu eğitim sistemi bana yardımcı olmaya devam ediyor.

Sanırım, diğer okullara göre en önemli özelliğimiz, bizim okuldaki disiplin anlayışının en üst seviyelerde seyrediyor olmasıdır. (Alman) disiplininden okulda okurken her ne kadar şikayet edilse de, daha sonrasında pek çok kez "iyi ki bu şekilde eğitim gördük" diyenleri de duydum.

Yabancı öğrenci olarak Abitursuz okulu bitirmem mümkün değildi, daha farklı bir lise diplomam yok. Türk öğrenciler ve bilhassa daha sonra Almanya'da okumak isteyenler için tabi ki Abitur diploması sorunsuzca üniversiteye devam etmeleri için bir avantajdır ve o anlamda bir farklılık katmaktadır.

Enteresandır, başka okullarda gördüğümüz okul sonrası okula bağlılık bizim okulda yok, o anlamda maalesef geçmişte de hiç olmadı. Alman Liseliler Derneği bazen daha az, bazen daha çok bu ruhu ayakta tutmaya çalışsa da (şu anki derneğe ve bilhassa başkanına, değerli dostum Serhat Hacıpaşalıoğlu'na, gayretleri için ne kadar teşekkür etsek azdır), meşhur Sosis Günü'nün ötesine giden ve arzu edilen kişi sayısı katılımıyla gerçekleşen etkinlikler bildiğim kadarıyla gerçekleşmiyor. Kendi sınıfımdan biliyorum, yaş ilerledikçe eski dostluklar hatırlanmaya, sınıf toplantıları adı altında küçük gruplar halinde aramızda daha fazla buluşmaya başlanıyor. Veya bazı sınıflar 20., 25., 30. vs. liseyi bitirme yıl dönümlerinde okulda da toplanmak üzere buluşmalar düzenliyor.

Aile şirketimizde aralıksız olarak çalışmaya devam ettiğim için o anlamda bir kariyerden bahsedilmemesi gerekir herhalde. Ama aile fertleriyle hem özel hem de iş hayatında iyi geçinebilmek için temelde iyi ve mutlu bir aile yapısının olmasının gerektiğini düşünüyorum. Annemizin ve babamızın bunu sağladığına inanıyorum.

Dünyada, ekonomik ve siyasi koşulların her gün değişmesiyle birlikte piyasa koşullarını iyi takip edip buna göre bir eğitim ve daha sonrasında kariyeri düşünülmesi gerektiğini düşünüyorum. Alman Lisesi'nin eğitiminin bunun için iyi bir temel oluşturduğunu düşünüyorum. Ancak daha önemlisi o anlamda hayata başarılı olmak için herkesin bireysel olarak kendini bulacağı kendine uygun ve mutlu olacağı mesleği seçmesi gerekir.

İdare Derneği'nin Yönetim Kurulu Başkanı rolü açısından cevaplamak gerekirse, 6. sınıf yaşlarında idare derneğinin okul için hangi faaliyetlerde bulunduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu. 9. ve 12. sınıflarda az da olsa derneğin varlığından ve çalışmalarından haberdar oldum.

Çocuklarıma verdiğim tavsiyelerin/öğütlerin aynını verirdim herhalde: hayatınız için öğrenmeye gidiyorsunuz okula. Gittiğiniz okul size sadece ezbere dayatmadan, kendi başınıza fikir yürüterek öğrenmenizi sağlayan bir kurumdur, bundan mümkünce faydalanın. Daha sonraki hayatınızda bunun faydasını göreceksiniz.

Teknoloji ve imkanlar değişmişse de, bence bugünkü tavsiyem çok farklı değildir sanırım.

1985'de yabancı öğrenciler A sınıflarında "misafir öğrenci" olarak diğer Türk öğrencilerle çoğu dersi birlikte görürken, okulumuzdan beklediğimiz Türk-Alman kültürlerinin kaynaşması ve karşılıklı olarak öğrenilmesi çok rahat ve neredeyse kendiliğinde gerçekleşiyordu. Bu durum bugün maalesef çok farklı. Ve tabii ki hazırlık sınıfının, ancak 9. sınıftan evvel başlaması Almanca dilinin öğrenilmesini çok fazla zorlaştırmıştır.

Bence ders, teneffüsler ve geziler okul hayatının bir bütünüdür. Her alanda arkadaşlarımızı ve dolayısıyla hayatı tanıma imkanımız oldu böylece. Sınıflar bir yerde yapay/suni bir ortam iken ve burada bilgi yüklemesi yapılırken, realiteyi biraz teneffüslerde ve bilhassa gezilerde yaşamış olduk. Yaşadıklarımız da bizi bugün olduğumuz sosyal bireyler haline getirdi.

İleriki sınıflarda çok iyi bir matematik hocamız vardı. Bana hayatta karar verme ve problem çözme aşamasında sakin olmayı öğreten çok rahat ve bilgili bir yanı vardı sanırım. Bir de, kendisi Fransız olduğu için ve 7. sınıftan itibaren gördüğümüz Fransızca derslerinden dolayı bana bir hayli zor olan Fransızca dilini sevdirmişti. 1-2 istisna dışında, geriye baktığımda tüm öğretmenlerimiz oldukça iyi ve bilhassa sabırlıydılar!

Bu soruları soran arkadaşımla birlikte küçük bir vukuattan dolayı 7. sınıfta iken bir keresinde, dönemin Türk Müdür Başyardımcısı'nın yanına çağrıldık. Rahat Alman tavrımızı bir yana bırakıp kalbimiz küt küt atarak disiplinli bir şekilde müdürün huzuruna çıkmaya gayret etmiş olsak da, yine de bir kusurumuz tespit edilip vukuatın dışında bunun için de ayrıca azarlanmıştık. Sınıfa getirilen çağrı yazısını ikiye bölüp birer yarısını hatıra olarak hala saklamaktayız ve her görüşmemizde bu anıyı bir tebessümle gündeme getiririz. Müdürümüzü bugün rahmetle anıyorum, sadece yapılması gerekeni yapmıştı. Ayrıca, Abitur yılında sınıfta sadece 4 Alman öğrenci kalmamız ve bu şekilde ders görüp Abitur sınavlarına girmemiz biraz hüzünlü bir hatıra olarak aklımda kalmıştır.

Derslere konsantre olmanın dışında teneffüslere hızlı çıkabilmek için kapıya yakın oturmak ana gayelerimizden biriydi. 5 dakika için de olsa bahçeye çıkmak şarttı. Spor derslerini iple çektiğimi hatırlarım, hareketi pek seven bir öğrenciydim. Ders yılının sonu ufukta belirlendiğinde son notları düzeltme çalışmaları başlardı, ki yıl sonu okul gezisine katılma olasılığı artsın diye.

Daha büyük bir kampüsümüzün olmasını çok isterdim. Sanırım bu yönde bulunduğumuz 150. kuruluş yılında öğrenci olarak hayal ettiğimden çok daha fazlasını şimdi dernekteki çalışma arkadaşlarımızla birlikte yoğun çabalar neticesinde gerçekleştireceğiz. Bundan sonra okulumuzda okuyacak olan çocuklarımız ve ders verecek olan öğretmenlerimiz için Alman Lisesi'ne yakışacak bir ortam oluşmasını çok diliyorum.